polski
angielskiOd XIV wieku tereny dzisiejszego Ursusa zajmowały wioski Czechowice, Skorosze i Szamoty. Nieco później dołączyła do nich wieś Gołąbki.
W 1893 roku kilku przedsiębiorców postanowiło dobrze ulokować posagi swoich siedmiu córek i założyło Towarzystwo Udziałowe Specjalnej Armatury i Motorów. Fabryka Towarzystwa początkowo mieściła się przy ul. Siennej 15 w Warszawie. Produkowała armaturę dla kotłów parowych, cukierni, gorzelni i wodociągów. W 1905 roku została znacznie rozbudowana i zmodernizowana. Rozpoczęto wówczas produkcję silników spalinowych Ursus. Do 1914 roku ich produkcja nadal odbywała się przy Siennej (fabryka znajdowała się tam, gdzie teraz wylewane jest lodowisko przed Pałacem Kultury i Nauki), choć od 1909 roku firmę zaczęto przenosić do nowych budynków przy ulicy Skierniewickiej na Woli. Od historii założenia firmy pochodzi logo zakładów „P7P” , a jedną z głównych ulic dzielnicy nazwano Posagiem Siedmiu Panien.
Przedsiębiorstwo z założenia miało produkować silniki spalinowe i ciągniki rolnicze, ale z powodu trudności produkcyjnych i finansowych oraz sytuacji politycznej rozszerzono produkcję o zamówienia dla wojska. W Centralnych Warsztatach Samochodowych remontowano samochody, a fabryka podjęła się produkcji maszyn do wytłaczania łusek do naboi i podstaw do karabinów maszynowych oraz montażu pocisków.
W 1923 roku powstały nowe hale fabryczne w Czechowicach pod Warszawą, czyli na terenie dzisiejszego Ursusa. Naczelną dyrekcję czechowickiego obiektu powierzono inż. Wiesławowi Januszewskiemu, zarządzanie Fabryką Samochodów – inż. Tadeuszowi Hennelowi, a Fabryką Metalurgiczną – inż. Kazimierzowi Gierdziejewskiemu. W tym czasie zakłady przestawiły się przede wszystkim na produkcję ciężarówek i autobusów.
W 1930 roku Zakłady Mechaniczne Ursus Spółka Akcyjna zostały przejęte przez Bank Gospodarstwa Krajowego i na mocy umowy dzierżawnej włączone do Państwowych Zakładów Inżynierii, których produkcja była w tamtych latach nastawiona na potrzeby wojska. Ursus produkował wówczas m.in. czołgi, ciągniki opancerzone kołowe i gąsienicowe, samochody pancerne, ciężarówki Ursus i Saurer, wozy strażackie i pocztowe, a ponadto bardzo popularne motocykle Sokół oraz silniki lotnicze, stacjonarne i dla rolnictwa. O roli zakładów w gospodarce świadczy wizyta prezydenta Ignacego Mościckiego, który odwiedził każdy z jej wydziałów.
Bliskość przemysłu sprzyjała przemianie Czechowic w osiedle przyfabryczne. Kryzys lat trzydziestych wyhamował rozkwit miejscowości, ale w 1939 roku liczyła ona już prawie 7 tys. mieszkańców i miała szkołę powszechną, posterunek policji i przystanek kolejowy.
W latach 1939–1945 Niemcy przejęli fabrykę i produkowali w niej uzbrojenie. Nielegalnie wytwarzano tam natomiast zapalniczki zwane sabotażówkami, a dochód z ich sprzedaży zasilał polskie podziemie.
W 1946 roku władze państwowe podjęły decyzję o rozpoczęciu w czechowickich fabrykach produkcji ciągników rolniczych. Pierwszy ciągnik zjechał z taśmy montażowej w 1947 roku wprost na defiladę pierwszomajową jako „dar robotnika i inżyniera na 1-go Maja dla brata chłopa” – jak głosił transparent. Dzięki produkcji ciągników miejscowość zaczęła się ponownie rozwijać.
W 1948 roku powstały państwowe Zakłady Mechaniczne Ursus. Zatrudnieni w nim konstruktorzy w kolejnych latach prowadzili prace nad polskim ciągnikiem.
1 lipca 1952 roku Czechowice, Skorosze, Szamoty, Gołąbki i Grabkowo zostały połączone w jedno miasto Czechowice, które w 1954 roku zmieniło nazwę na Ursus.
Ursus szybko się rozwijał, przede wszystkim dzięki fabryce. W latach 1968–1978 powstało tu okazałe i wysokie osiedle mieszkaniowe Niedźwiadek. 1 sierpnia 1977 roku Ursus został przyłączony do Warszawy i stał się częścią dzielnicy Ochota.
W 1971 roku w wyniku decyzji rządowych wstrzymano produkcję i dalszy rozwój konstrukcji polskich ciągników rodziny U, a dla Ursusa wybrano drogę rozwoju opartą na licencji firmy Massey Ferguson. Budowa licencyjnej fabryki w Ursusie i uruchomienie nowej produkcji finansowane były z kredytu udzielonego przez międzynarodowe instytucje finansowe – Klub Paryski i Klub Londyński. Kredyt miał być spłacany sukcesywnie produkcją ciągników MF, inwestycja okazała się jednak przeszacowana, a Ursus, nie mogąc wywiązać się ze zobowiązań, zaczął popadać w długi.
25 czerwca 1976 roku w Zakładach Mechanicznych Ursus rozpoczęły się strajki w proteście przeciwko podwyżkom cen żywności. Na kilkanaście godzin zablokowane zostały linie kolejowe, a odpowiedzią była brutalna pacyfikacja i aresztowania, a potem procesy i surowe wyroki dla organizatorów strajków.
W 1991 roku nastąpił podział Zrzeszenia, z którego powstały Zakłady Przemysłu Ciągnikowego Ursus. W latach 1988–2003 przeprowadzono głęboką restrukturyzację ZPC Ursus SA. W jej wyniku w dziewięciu polskich miastach (Warszawie, Żyrardowie, Gorzowie Wielkopolskim, Chełmnie, Nisku, Sulęcinie, Włocławku, Lublinie, Poznaniu) powstało wiele nowych podmiotów gospodarczych produkcyjnych i usługowych, które podlegały kolejnym prywatyzacjom i restrukturyzacjom. Część z nich upadła, nie potrafiła bowiem znaleźć dla siebie miejsca na rynku. W 2001 roku z głównej części holdingu powstały nowe podmioty gospodarcze: Fabryka Ciągników Ursus Sp. z o.o. i Lubuskie Zakłady Mechaniczne Sp. z o.o. w Gorzowie Wielkopolskim, które w 2003 roku wspólnie z Przedsiębiorstwem Handlu Zagranicznego Bumar utworzyły nowe przedsiębiorstwo o nazwie Ursus Sp. z o.o.
1 stycznia 1993 roku z części dotychczasowej dzielnicy Ochota wydzielono nową dzielnicę Ursus. W wyniku zmiany ustroju m.st. Warszawy na mocy ustawy z dnia 25 marca 1994 roku Warszawa stała się związkiem komunalnym 11 gmin, w którego skład wchodziła gmina Warszawa-Ursus. Następnie na podstawie ustawy z dnia 15 marca 2002 roku o ustroju miasta stołecznego Warszawy stolica Rzeczypospolitej Polskiej miasto stołeczne Warszawa stało się gminą mającą status miasta na prawach powiatu, a Ursus – jedną z 18 dzielnic.
W 1992 roku Rada Warszawy podjęła uchwałę o odrolnieniu wszystkich gruntów w stolicy. Decyzja ta wpłynęła na gwałtowny rozwój budownictwa w Ursusie. W końcu XX wieku w Ursusie powstało 16 osiedli mieszkaniowych. Szacuje się, że liczba mieszkańców gminy w tym czasie wzrosła z 40 do ponad 60 tysięcy.
Rozwój terenów mieszkaniowych wraz z infrastrukturą spowodował, że 1 stycznia 1993 roku Ursus, wyłączony z dzielnicy Ochota, otrzymał status warszawskiej dzielnicy Ursus. Został niezależną dzielnicą Warszawy. Ursus jest podzielony na 5 obszarów: Gołąbki, Szamoty, Niedźwiadek, Czechowice i Skorosze.
1 stycznia 2015 roku dzielnica zajmowała obszar 9,36 km² i liczyła prawie 56,49 tys. mieszkańców. Jest to jedna z najmniejszych dzielnic w Warszawie, ze średnią gęstością zaludnienia 6035/km². Średnia gęstość zaludnienia w Warszawie to 4590/km².
Ursus ma najniższy ze wszystkich dzielnic Warszawy wskaźnik przestępczości na 100 tysięcy mieszkańców, i dotyczy to przestępstw drobnych i poważnych.
3 lipca 2014 roku Rada Miasta st. Warszawa podjęła uchwałę o opracowaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów poprzemysłowych w rejonie ulicy Orłów Piastowskich – część I. Uchwalenie planu i poczynione inwestycje infrastrukturalne otworzyły nowy rozdział w historii dzielnicy Ursus, zainicjowały wielki proces inwestycyjny, powstanie setek nowych miejsc pracy i osiedlenie się nowych mieszkańców. Nastąpił rozwój przedsiębiorczości istotnej dla biznesu, ekologii, edukacji, kultury i zdrowia.
Dokument umożliwił rozpoczęcie rewitalizacji zdegradowanych terenów poprzemysłowych i uporządkowanie urbanistyczne obszaru o powierzchni około 220 ha, który stanowi 25% powierzchni całej dzielnicy Ursus. Jest to dziś obszar o największym potencjale inwestycyjnym na terenie m.st. Warszawy, objęty jednorodnym planem zagospodarowania przestrzennego, z doskonałymi nowoczesnymi rozwiązaniami infrastruktury komunikacyjnej szynowej i drogowej, oddalony tylko o 9 km od ścisłego centrum Warszawy i 5 minut jazdy samochodem od lotniska Fryderyka Chopina.